Legends Trail 2025 - DNF
"If there was a single day I could live,
A singel breath I could take,
I'd trade all the others away"
- Laid to Rest, Lamb of God -
Maandag 3 maart 2025.
Het is nu 7u58. Ik zit aan de keukentafel naar dit scherm te staren. Voor me staan, naast deze computer, een glas elektrolyten, een herstelshake, een pot skyr en een doosje vitamientjes. Naast me, op de vensterbank, lijken de katten zich af te vragen wat ik ga doen. Ik meen ze instemmend te horen spinnen.
Goed dan.
Twee jaar is het geleden dat ik deze spreekwoordelijke woordenstroom liet vloeien. Het onthaasten stond op een lager pitje en deze blog was één van de gedoofde vlammetjes. Vandaag is het weer anders. Zo werkt het nu eenmaal.
Het was iets na 7 uur zondagochtend, 2 maart. Ik heb intussen een goeie 150 kilometer in de benen. Nog een kleine 10 kilometer en ik ben op het 3de checkpoint. Ik denk dat ik daar voor half 9 moet kunnen geraken. Onderaan de afdaling, daar in Quarreux staat een vrijwilliger om te checken hoe het gaat. De zon is inmiddels op. Ze doet haar best om de wereld een gouden glans te geven. Dat maakt het een prachtige ochtend. Het is koud, maar wat een prachtige ochtend wordt het!
De vrijwilliger vraagt me hoe het gaat. Goed natuurlijk. Ik moet wel een beetje doorduwen. Klopt! Hij vertelt me dat als ik dit tempo kan aanhouden ik om 9u40 op het checkpoint aankom. Fuck! Dat kan toch niet kloppen?
Ik heb er wel net een pittig stukje opzitten: een drieluik (ofzo) van klimmetjes (en afdalingen) aan ongeveer 200 meter stijgen per ongeveer 2 kilometer. We zitten in de wereld van ongeveer, wellicht en ofzo. Wen er maar aan. Die klimmetjes halen de snelheid er wel uit. Zeker. Om dan nog maar te zwijgen over wat daar nog aan voorafging. Jawadde!
Dat komt later.
Nu staan we in de zondagochtendzon en kijken we naar het punt waarop mijn DNF onverwacht en zachtjes komt aankloppen. Ze staat voor de deur met een doos koekjes en een zachte glimlach. Daarachter verborgen zitten rijen messcherpe tanden die, zodra de deur opengaat, me zonder aarzelen de duisternis (of is het dan het licht?) zullen proberen insleuren.
Het is slikken. De cut off op CP3 is 10u18 zondagochtend. Ik zou in het beste geval een dik halfuur hebben om die CP door te gaan. Lijkt voldoende? Nee hoor. Een vers laagje aantrekken, het drinken, de voeding en batterijen aanvullen en vervangen, dat kost niet zoveel tijd. Wat me wel tijd gaat kosten zijn m'n voetjes. Ik moet enkele blaren prikken en oplappen én de voeten opnieuw intapen. Maar goed, dat kan evengoed wachten. Ik kan ook gewoon de CP doorvliegen, pakken wat ik nodig heb, de voeten laten voor wat ze zijn en die ergens na het CP aanpakken. Dat klinkt doenbaar. Op dat idee ga ik even door. Ik ben er ook van overtuigd dat ik nog een pak vroeger dan die 9u40 op de CP kan aankomen. Ook dat klinkt doenbaar.
Hoe dichter ik bij het CP kom, hoe langer dat lijkt te duren en hoe meer ik twijfel. Een half uurtje voor ik er ben, is het dan ook voor en door mij beslist. Ik heb geen marge meer op de cut off, dus geen marge om nog te vertragen. Dat haal ik eenvoudigweg niet meer. Een gemiste kans en mijn eigen fout. Ik had gedurende de nacht sneller en andere keuzes kunnen maken. Ook dat is ultratrailen. Heel even ben ik kwaad op mezelf en kan ik wel huilen dat ik niet slimmer geweest ben. Daar kan ik nu niets meer aan veranderen. Daarenboven heb ik me voorgenomen om niet kwaad te worden en geen negatieve gedachten toe te laten. Dat is me de afgelopen 37 uur goed gelukt, dus laat ik dat nu zo houden. Eens ik daar door was kon ik niets anders meer dan lekker van het zonnetje genieten terwijl ik de laatste kilometers afhaspelde richting DNF.
 |
| Een paar 100 meter voor CP3. Trek je beste DNF - face 😊 |
Ziezo. Dat is de afhandeling van mijn DNF. Nu komt de pret. Wandel even mee met me naar de koffiemachine, intussen vertel ik nog wat dingen die niet voor publicatie vatbaar zijn. Daarna kunnen we samen gezellig verder lezen en afdalen in, voor mij, de meest fantastische buitenactiviteit, naast terrasjes doen.
Waarover gaat het weer? De Legends Trail: 274 kilometer, zelf te navigeren doorheen de Ardennen. Onderweg kom je 11500 hoogtemeters tegen, 4 checkpoints en enkele muren waar je doorheen moet. Slapen mag je enkel buiten en hulp krijgen mag je enkel van vrijwilligers en op het checkpoint. De gemiddelde cut off tijd is aan 4km/u. Dus dat betekent dat je 68uur42 minuten hebt om het parcours af te werken.
Ik raakte tot op CP3. Dat ligt op 158 km in het parcours. Ik klokte af op 162,5 km, 6400 hoogtemeters en 38,5 uur. Dat kan tellen qua buitenspeeltijd.
Waar begin ik dan? De start lijkt steeds een mooi startpunt. Deze dingen starten evenwel nooit pas aan de start. Het begint bij het nadenken over de inschrijving, het inschrijven, het trainen, het plannen, het voorbereiden,... Dat is ook het leuke eraan: het is niet gewoon even gaan lopen.
De inschrijving die doe ik ondertussen zonder nadenken. Niet uit automatisme of gemak hoor. Er is gewoon geen andere race zoals deze. Ze slaat alles en vraagt alles. De finish is allesbehalve vanzelfsprekend en dat maakt ze zo aantrekkelijk. 5 deelnames en slechts 1 finish. Jullie snappen het wel, hoop ik.
Trainen. Goh ja. Wat valt daarover te zeggen? Ik heb begin oktober een heupblessure opgelopen. Dus veel trainen zat er niet in. Begrijp me niet verkeerd: ik heb de afgelopen maanden gelopen. Maar allemaal korte afstanden. Ik denk echter niet dat dat een slechte zaak was. Ik stond er echt goed op: ik voelde me krachtig, mijn conditie voelde beter dan wat ze in lange tijd geweest is en het ging me allemaal goed af. Dus ik ga zeker geen zwarte piet naar mijn training schuiven. Ook niet naar mijn heup. Want weet je wat: die heup is nooit echt opgelost geraakt. Beter dat wel, maar er bleef een zekere spanning af en aan weerkeren. Tijdens het lopen kon het er soms zijn en soms niet. Leuk is anders. Ik dacht: tijd en boterhammen zullen dat wel oplossen. Ik had dat verkeerd: het was boterhammen en eens zwaar uitpakken. De heup heeft geen kik gegeven tijdens gans mijn avontuur. Ook nu, de day after, lijkt de spanning volledig weg te zijn. Het enige dat misschien wel een gevolg zal geweest zijn van het weinige trainen is dat mijn voeten sneller naar de petoeten waren. Maar goed: dat gebeurt uiteindelijk toch.
Het plannen en voorbereiden? Goh ja, dat is saaie kost. Ik ben wel graag bezig met dat maken van het plannetje. Het klaarleggen van alle spullen, het maken van de CP pakketjes,... Wie daar wat meer over wil weten, verwijs ik graag naar een andere blog. Same shit, different race.
Fast foward naar de plek waar het niet gaat gebeuren: Ferrières. Daar is de check in, niet de start. Voor de start moeten we eerst nog 45 minuten samen de bus op naar Achouffe.
Ergens op vrijdagnamiddag kom ik aan te Ferrières. Onderweg ben ik Mike, een medetrailer, gaan oppikken. We gaan de kitcheck door. Dat gaat vlotjes, althans bij mij. Mike die zie ik veel later verschijnen: iets met verplichte kit items en de afwezigheid ervan. Ik mag er niet mee lachten, maar Mike toch! Bij mij gaat het in elk geval vlotjes: aanmelden, biertje voor de jarige RD afgeven (zie reglement), medische check, tracker afhalen, verplichte uitrusting tonen en dropbag wegen. Voor ik er erg in heb zit ik in het bekende zaaltje af te tellen naar het vertrek. Intussen passeren de bekende gezichten en zijn er de vrolijke weerziens.
Om 18u00 krijgen we de briefing en gaat het de bus op. Deze keer zit ik vooraan, dankzij de snelheid van makker Lionell hebben we het voorste zitje. Vorige keer met de bus, was ik echt misselijk en dat is geen fijne start. Deze keer niet. Joepie!
Al snel begint het aftellen en voor ik er erg in heb huppelen we in kolonne doorheen de bossen rond Achouffe. Ik heb eerst wat problemen met m'n frontpack. Die wil ineens niet blijven vastzitten en klotst nogal sterk op en neer. Dus dat moet ik eerst even fiksen. Ik probeer dat eerst al lopend, maar wanneer ik met m'n hand vast kom te zitten aan m'n racepack achter m'n rug, moet ik toch even stoppen. Een ongelukje is zo snel gebeurd. Eens ik m'n systeem aangepast heb kan ik verder.
Die frontpack is echt een leuk dingetje. Een aanrader. Goed, je moet iets extra losmaken als je je rugzak wil uitdoen. Maar goed: de rugzak moet een pak minder uit omdat die cruciale spullen op deze manier ook vooraan kunnen zitten en op deze manier toegankelijk zijn. Daarenboven heb ik zo een mooiere verdeling van het gewicht en dat scheelt hem ook wel tijdens de lange afstanden. Jullie moeten weten dat de gevulde rugzak in totaal 7,9kg bedroeg. Dat is best wel wat en dan is het wel fijn als je een mooie verdeling over voor en achteraan kan hebben. En for the record: 5,4 kg van dat gewicht zijn spullen zoals de verplichte uitrusting, reservebatterijen, EHBO - kit, donsjasje,... De overige 2,5 kg zijn sportdrank, cola en voeding. Dus dat zakje wordt tijdens elke etappe een beetje lichter en aan de start van elke etappe terug een beetje zwaarder.
Wanneer we in het dal van de Ourthe aankomen, kan de pret beginnen. Ik ben er steeds een beetje bang voor, na alle ellende die ik daar al meegemaakt heb. Deze keer valt dat evenwel reuze mee! De klimmetjes gaan op en neer, dat wel. De ondergrond valt goed mee en dat maakt alle verschil. Geen tonnen omgewaaide bomen, geen verschrikkelijke modderpoelen en geen passages doorheen water dat tot aan het middel komt. Zelfs de stukjes langs de rotspartijtjes lijken mee te vallen. Het gaat lekker! De kilometers tikken weg en al snel passeer ik de Barrage de Nisramont. Ik heb er echt plezier in. Intussen heb ik ook al zoveel herinneringen hier, trailend en niet trailend; dat ik alleen maar kan glimlachen en zo dankbaar zijn voor al dat. Van hieruit gaat het richting Maboge, La Roche en de natuur van Marche - en - Famenne. Onderweg zie ik dat ook Jim van de partij is. We deden een groot stuk samen in 2023. Dat lijkt ook weer eeuwen geleden. Al die herinneringen, het zijn er zo fantastisch veel. En ook die die ik vergeten ben, lijken er nog te zitten.
Deze etappe rolt dus lekker. Nu, beeld je maar niet in dat ik easy peasy en vlotjes doorheen deze etappe loop. Nee hoor. Maar ik slaag erin mezelf uit het rood te houden. Dat is al heel wat! Behalve tijdens de pittige klimmen, dat kan niet anders. Willen of niet, zweten en puffen is sine qua non onderdeel. Voor mezelf lig ik ook min of meer op schema. De enige spelbreker hier is de mist. Die is bij momenten zo dicht dat er weinig te zien valt. Daardoor doe ik sommige stukken een pak trager dan ik gekund had. Maar goed: better safe than sorry.
Uiteindelijk kom ik om kwart voor 6 zaterdagochtend aan op CP 1. Dat is 45 minuten later dan mijn ideale situatie, maar geen ramp. Ik voel me top en heb een goeie eerste etappe gehad. Deze etappe telde 59 kilometer en 2600 hoogtemeters. Ik wilde ze eigenlijk op 10 uur afgehandeld hebben.
Op papier heb ik mijn 'ideale situatie' en die komt neer op de cut offs halen. Tja. Ik race om te finishen en dat is al genoeg. Daarbinnen heb ik een snelheid die ik graag minimum wil houden. Als het even kan. Meestal kan het niet. Daaroverheen heb ik een aantal uren rusttijd die ik verdeel over de checkpoints en waar ik in kan schuiven, afhankelijk van hoe goed/snel het gaat tijdens een etappe. Dat zijn dan mijn marges. Die marges probeer ik in het eerste deel van de race ruim te houden, zodat ik later in de race comfortabel de dieperik kan ingaan en toch nog de cut offs voor blijven. Bij de Legends Trail komt het er steevast op aan dat ik uiteindelijk weinig overhoud aan de tijd die ik voorzie op de checkpoints, de marges die ik heb, dat ik ook progressief steeds trager ga en het dus allemaal heel kantje boordje wordt. Dat is ook onderdeel van de aantrekkingskracht van de LT. Daarnaast zou je je ook kunnen afvragen waarom ik in godsnaam nog een plan maak.
 |
| Het plannetje. |
Het is zaterdagochtend iets voor 7 als ik de 2de etappe begin. Het is een mooi vooruitzicht om deze etappe bij daglicht te doen. Lekker genieten van de vergezichten en ook vooruitgaan is iets dat beter gaat in het licht. Deze etappe telt 48 kilometer en 1800 hoogtemeters. Lijkt een eitje, is het niet.
We gaan eerst richting de omgeving van Barvaux om van daar af terug parallel met de Ourthe hoogtelijnen op en af de doorkruisen langsheen Bomal, Hamoir,... tot de tweede CP in Oneux. Het is een mooie etappe, met prachtige stukjes natuur en uitzichten. Onderweg loop ik een stukje samen met Jim en halen we herinneringen op aan 2 jaar geleden. Voor Jim is het deze keer een rustige editie: hij traint voor een Spine en plant uit te stappen wanneer hij voelt dat er iets zou beginnen schelen.
Hieronder een paar gezellige fotootjes van tijdens deze etappe. Het gaat allemaal goed en ik doe er uiteindelijk 9,5 uur over. Daar ben ik best tevreden over. Ergens halverwege krijg ik een beetje last aan mijn scheenbeen. Niks ernstigs en ik neem me voor op CP2 daar een compressiesleeve over te trekken.
De voetjes die beginnen een beetje luider dan normaal te zeuren. Nu ja, die zijn misschien een beetje weker geworden, gezien het gebrek aan ultra - uitstapjes de afgelopen 5 maanden. Ik maak er me eigenlijk geen zorgen in. Uiteindelijk gaan die voeten er toch aan. Straks even tapen en dat komt wel goed.
Ik zie er Lionell zitten en we delen een tafel. Ik wilde hier idealiter hier weg zijn om 17u. De 2de nacht komt er evenwel aan, dus ik kan maar beter eventjes goed uitblazen en aansterken! Mijn voeten moeten opgelapt worden en aangezien ik een sleeve aan mijn been wil doen, kan ik evengoed eens volledig van kledij wisselen. Dus ik neem het er even van.
De dropbag wordt weer snel gebracht door 1 van de vrijwilligers, ik krijg een fles cola en en een portie rijst en kip curry. Als eerste gaan de voetjes uit de schoentjes. De maceratie is alvast een beetje begonnen en aan 1 van m'n grote tenen hangt toch wel een bijzondere flap. Ik denk dat het een blein is die echt onder de huid zit en vraag even raad aan één van de medische vrijwilligers. Wanneer ik zeg dat ik denk dat ik beter niet prik, wil insmeren en aftapen, bevestigt ze na grondige inspectie. Ik krijg ook een badje gebracht om de voeten even te weken en wassen, want weken willen we niet te lang. En wanneer ik een haardroger ter hand neem om de voeten te drogen en een stuk van de beginnende maceratie teniet de doen, springt er al snel een vrijwilliger in de bres: "Zal ik dat even voor je doen, zodat jij rustig kan eten en verder doen?". Top!
Om 18u30 gaan we op pad. We zijn Lionell en ik. We besluiten samen de tweede nacht te tackelen. Met 2 navigeren is toch wat handiger dan alleen. Zeker gezien deze etappe slingert langsheen onder andere de Niglinspo. Net voor het buitengaan, stelt Belgian Ultra Trail makker Ken voor om zijn groepje te vervoegen. Ze zijn met 6 en gaan vooral powerhiken. Ik bedank voor het supersympathieke aanbod en besluit rustig aan in duo de nacht te trotseren. Onderweg komen we dit mooie gezelschap nog af en aan tegen, soms wakker, soms niet. Zo gaat dat.
 |
| Voetjes bij aankomst op CP2. |
 |
| Voetjes voor vertrek op CP2 |
Ik slaap niet graag buiten aan een CP. Je kan dan wel je lekker warme slaapzak uit de dropbag gebruiken. En daar stopt het ook voor mij. Ik slaap liever wanneer ik het voel en waar het stil is. Dus war beter dan in een bos? Lionell voelde de slaap toen ook komen. Dus besloten we een dutje te doen. Voor Lionell begon het ook echt te wegen. Hij kon al even niets meer van vaste voeding verdragen of binnenhouden. En hij begon in een zeer stevige dip af te zakken. Zagen doet die bikkel evenwel niet: doorploeteren, dat wel. Nu wel eerst even dat dutje. We zoeken een plekje onder de bomen, weg van het pad. We rollen onze noodbivvy uit (dat is zo'n thermisch dekentje, maar dan in slaapzakvorm) en ik leg er nog een matje onder. Dat matje stelt niet veel voor. Het is eigenlijk de rugpad van m'n racerugzak die dubbel draait als rudimentair matje. Het vouwt uit tot een klein matje waar het bovenlichaam net op kan. Het is niet veel, maar geeft toch een beetje isolatie en comfort. We zetten de timer op een half uur. Na enkele tellen ben ik onder zeil en 20 minuten later ben ik al terug wakker door de koude. Ondanks matje en bivvy kruipt die koude toch goed naar binnen. Wanneer onze timers afgaan, kruip ik uit de bivvy. De koude slaat onmiddelijk in tienvoud toe! We moeten snel en hard gaan bewegen of we zijn de pineut. Alle spieren in mijn lijf slaken een kreet van pijn. Ook die moeten snel weer bewegen en soepel worden. Doorgaan is dus de boodschap! We pakken onze spullen bijeen en maken dat we weg zijn. Ik voel me als herboren. Mijn hoofd is helder, mijn energie zit goed en ik heb er zin in! Bij Lionell heeft de slaap niet het verhoopte effect gehad, maar dat houdt hem niet tegen.
Intussen gaan we richting Niglinspo. Lionell heeft het moeilijk en duwt door. Wanneer we Remouchamps passeren, zien we Ken z'n groepje tussen het groen zitten. Ze zitten met hun knieën omhoog, donsjasjes aan en kapjes goed dichtgesnoerd. Ook dutjes aan het doen. Schitterend zicht zo midden in de nacht al die kleurrijke popjes tussen het groen.
Aan de Niglinspo zakt ons tempo serieus. Het gaat er op en neer en vaak is het goed uitkijken om op het juiste pad te zitten. Een aantal klimmen zijn ook echt loodzwaar. Het duurt enorm lang eer het einde van dat mooie stukje natuur in zicht komt. Richting het einde, komen we bij het stukje waar ik naar uitkeek: vlak naast de Niglinspo huppelen, brugje over en terug, rotspartijtjes over en gelukkig niet onder. Ik had dit zo graag bij daglicht gedaan. Zal voor een andere keer zijn. Wanneer we de Niglinspo ver door zijn, stelt Lionell voor om nog een dutje te doen. Hij is aan het hallucineren, zit in een dip en heeft het zwaar. Ik stel voor om eerst nog even naar boven te gaan omdat het daar aan het water echt koud is. Dat doen we. Dat naar boven gaan dat was wel echt een feest. Het ging 215 meter omhoog over ongeveer 1,5 kilometer. Geen mooi pad en dus af en toe kruipen en schuiven. Bad shit crazy, dat wel! En zoals ik zei: er zitten wel meerdere van deze kuitenbrekers in, maar deze was wel één van de stevigste.
Eenmaal boven rollen we de bivvy uit en zetten de timer op 30 minuten. Slapen zat er voor mij niet in, dus het was enkel voor de beentjes en voetjes een goeie zaak. Het is bijzonder hoe goed het mentaal gaat. Ik heb ook nog geen enkele hallucinatie gehad en ik zal er ook geen meer krijgen. Dus ik ben iets echt wel goed aan het doen. Ik ben er vrij zeker van dat het eten en drinken is. Dat doe ik zeer consistent. Clif bars, bifi rolls, snickers, haribo's en Tailwind. En geen uur laten voorbijgaan zonder iets te eten. Het is nogal wat!
Wanneer we weer op pad gaan, check ik onze gemiddelde snelheid. Het gaat traag al even traag en die 2de slaapstop ben ik me wat zorgen beginnen maken over de tijd. Ik zie dat we op dat moment wellicht rond half 9 aan het checkpoint zullen aankomen. Als we niet trager gaan. Dat is de eerst keer dat ik me echt zorgen begin te maken. We gaan al niet snel meer en ik vraag me af of Lionell er nog zal doorkomen. Hij duwt door en klaagt niet, maar hij heeft het zwaar. Ik besluit om te proberen om het tempo toch wat op te voeren, soms moet dat gewoon. Voor Lionell is het te hoog en hij zegt dat ik alleen verder moet. Hij ziet dat het mij goed afgaat en dat het bij hem er niet beter op gaat worden. Na kort afstemmen, besluit ik alleen door te gaan. Dat is geen makkelijke beslissing. Het is geen fijn gevoel om iemand achter te laten. Nu goed, alles buiten beschouwing gelaten, had ik zelf die knoop vroeger moeten doorhakken. Uiteindelijk moet je altijd de finish in je achterhoofd houden. Achteraf is het natuurlijk altijd makkelijk praten.
Wat een prachtig en tot de verbeelding sprekend avontuur was het toch weer! Ik ben zo dankbaar dat ik dit kan en mag doen, DNF of niet. En tonnen respect en dankbaarheid voor de organisatie en alle vrijwilligers!
Op naar het volgende avontuur en misschien dan ook wel een volgend gepend verhaal.
Dank jullie!
Mooi!
BeantwoordenVerwijderen